Ο Αυτός!

Θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε, πως δεν ανιχνεύεται αυθεντικότητα στις επίνοιες του Ωραίου, αν πιστεύαμε πως κάθε ομορφιά πρέπει να δικαιολογείται ως περίβλημα ηθικού διδάγματος. Για εκείνον που τρομάζει να γευτεί τις ζοφερές φαντασίες των λογισμών του και να υποδεχτεί τα φρικώδη ρίγη ως ποιότητες σκοτεινής γοητείας, η ύπαρξη χάνει την αθωότητα της και οι φιλοκαλλικές συγκινήσεις τιμωρούνται στα συναισθηματικα καθαρτήρια αυτής της καχύποπτης φιλαλήθειας. Το Πηγαίο, όντας ανεξάρτητο από κάθε αίτιο συνειδητής έκφρασης, καθίσταται ύποπτο έτσι και η σφοδρή παρουσία του εκλογικεύεται ως -εκ του πονηρού- εισβολή, αφού καταφλέγει κάθε σκοπό,συμφέρον,καλοσύνη και στοχασμό - ένα κανονικό χαστούκι δηλαδή, στην αυτο-προσδιορισμένη συνείδηση. ''Πρέπει η μεγαλειακή σαγήνη του συναισθήματος, να υπόκειται στο έρεισμα της ηθικής επιδιώξεως, να οδηγεί στη λογική μου αποκατάσταση απ' την αβεβαιότητα, ειδάλλως είναι επιβλαβής'' - έτσι μιλά ο μικρός, κατακερματισμένος άνθρωπος. Ο εσωτερικός διάλογος της αμφιβολίας, δηλαδή η διδακτική περιφρόνηση του εαυτού απ' το ίδιο του σαρδόνιο απωθημένο πνεύμα, προσλαμβάνεται σα διαρκές θέατρο εντυπώσεων ενός τυχοδιώκτη ''χαλαστή'', που εμφανίζεται σαν βλάσφημη ρωγμή ανοιχτότητας στο τεχνητό σκηνικό της ολοκλήρωσης και Φαουστανός ψίθυρος εναλλακτικής σοφίας..Υπόσχεται το ανέλπιστο! Ο άνθρωπος φοβισμένος, διχάζεται ενάντια στην ερωτηματική του αυτοβουλία που ''μοιάζει'' να κυβερνά, κι εκείνος ο απρόσωπος γελωτοποιός που τον συμφιλιώνει με την πραγματικότητα, αποκτά κάτι μοχθηρό στο βλέμμα του αν όντως δεικνύει θησαυρούς γλυκείς σε ''τούτη τη ζωή''! Μα δεν τον αναγνωρίζει: πως είναι αυτός ο πιο συγγενής πλησίον της ψυχής, ξορκίζοντας τον ωσάν διαβολέα και σπόρο της κυκλοθυμίας του, ανευρίσκοντας στο βλέμμα του ό,τι απαγορευμένο θα μπορούσε να ξεχειλίσει τη ζωή απ' τη στάθμη της νεκρικής μετριοφροσύνης. Προτιμά να τυραννιέται μέσα σ' αυτή την αναπάντητη μονοφωνία του, στο τέλμα μιας πίστεως τεκμηρίων... Το αληθινό βδέλυγμα της ερημώσεως: δυστροπία προς τον εγγύτερο και πιο γνήσιο πλησίονα! ...Είναι πρόδηλο εξάλλου, ότι έχοντας αποτάξει το εσωτερικό πειραχτήρι, ο κόσμος φαντάζει εφιαλτικά σιωπηλός και πένθιμος για να επιτρέπονται υπέροχες ασυμμετρίες και πανηγυρικές μουσικές - το πειραχτήρι είχε δίκιο! '' Όχι αρνούμαι να το πιστέψω! Και η αρετή;'' ... ''Δε γίνεται. Κάποιο μυστικό κρύβεται πίσω απ' την κοσμική αυλαία, αλλιώς είμαι φτωχός και άδειος''.. ''πρέπει να υπάρχει προορισμός που να ανταμείβει τους αγώνες μου εναντίον του, αλλιώς μάταιο το νόημα μου''...''Ωστόσο δεν μπορεί να ναι μάταιο, ναι, οπωσδήποτε η αλήθεια μου θα θριαμβεύσει τελικά''. Μα ο άλλος σου κλείνει πονηρά το μάτι, καρτερώντας. Όσο και να τον αρνείσαι, κάποια στιγμή στους αιώνες θα τον αγαπήσεις πιο πάνω απ' το φως που αναζητάς... και το ξέρει... ..